Jesteśmy Instytutem Świeckim Życia Konsekrowanego. To oznacza, że zostaliśmy powołani, by świadomie i konsekwentnie żyć według rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, zachowując świecki charakter życia i zaangażowania w sprawy świata. Naszym pierwszym „miejscem” zaangażowania w świat jest służba rodzinom. Jesteśmy tymi, którzy sami zachwycili się Świętą Rodziną i pragną Ją naśladować, a równocześnie ukazywać innym piękno życia w Nazarecie.
Członkowie zwyczajni naszego Instytutu tworzą dwa Kręgi: męski (kapłani i mężczyźni świeccy konsekrowani) i żeński (kobiety świeckie konsekrowane). Są to Kręgi autonomiczne, złączone wspólnym charyzmatem i apostolstwem.
Z Instytutem Świętej Rodziny są też związani członkowie afiliowani – ludzie różnych stanów i powołań, którzy uczestniczą w duchowości i apostolstwie Instytutu.

CHARYZMAT

«Pasterze poszli z pośpiechem i znaleźli Maryję i Józefa, i Niemowlę złożone w żłobie» (por. Łk 2, 16). My także usłyszeliśmy wezwanie, by spotkać się ze Świętą Rodziną. Jak nasz Założyciel jesteśmy przekonani, że dziś całemu Kościołowi potrzebny jest „charyzmat pasterzy” – tych, którzy znajdują Jezusa wraz z Maryją i Józefem oraz w Duchu Świętym odczytują znaczenie tego faktu, że Zbawiciel chciał przyjść na świat i objawić się w Rodzinie.
Szczególnym darem Ducha Świętego, jaki otrzymał nasz Instytut, jest całkowite oddanie się Świętej Rodzinie, szerzenie Jej czci i służba rodzinom, tak bardzo dziś zagrożonym i atakowanym. Za Założycielem powtarzamy: „Rodzino, nie lękaj się! (por. Łk 12, 32). To Pan ci mówi: «Nie lękaj się!» Nie lękaj się złowrogich mocy i własnej niemocy. Nie lękaj się niepewnej przyszłości. «Nie lękaj się!» Rodzino! Nie jesteś pomysłem człowieka, który chce cię zniszczyć. Jesteś pomysłem Boga – On ocala.”
Z Konstytucji Instytutu:
„Szczególnym charyzmatem Instytutu jest służba rodzinom poprzez pośrednictwo Świętej Rodziny. Członkowie Instytutu dążą do tego, by w tej trudnej i odpowiedzialnej posłudze stawać się Jej narzędziem.
Własnym charyzmatem Instytutu jest także podejmowanie wszystkich dzieł miłości, ze świadomością łączności w Kościele z rodzinami świata – «kościołami domowymi». Członkowie Instytutu, wypełniając bardzo wiernie swoje własne powołanie, przyjmując ten Dar Boga, jakim jest konsekracja dla Królestwa Niebieskiego, pomagają także rodzinom spełnić ich własne powołanie. Jest to również forma ewangelizacji wobec rodzin «w obecnym momencie historycznym, w którym rodzina jest przedmiotem ataków ze strony licznych sił, które chciałyby ją zniszczyć lub przynajmniej zniekształcić» (FC 3)”.

DUCHOWOŚĆ INSTYTUTU

Szczególnym darem i łaską Instytutu jest sama Święta Rodzina, stąd wewnętrzna dynamika życia Instytutu oparta jest na duchowości rodzinnej. Znajduje swoje źródło w całkowitym oddaniu każdego z członków Świętej Rodzinie poprzez akt konsekracji, oraz wynikającym z tego stałym dążeniu do poznawania i naśladowania Świętej Rodziny. Zwięzłe, ale wymowne teksty liturgiczno-biblijne ukazują nam Świętą Rodzinę:
1. W której dokonało się Wcielenie Syna Bożego, gdzie był On stale obecny i najbardziej miłowany.
2, Przyjmującą w całkowitym posłuszeństwie wolę Ojca.
3. Żyjącą w prostocie, ubóstwie, ukryciu,we wzajemnej miłości, zaufaniu i szacunku.
W Świętej Rodzinie Jezus, Syn Boży obecny w każdym szczególe życia uświęcił każdy ze zwyczajnych gestów miłości rodzinnej. I tak uświęcił swą pracą, tym codziennym wyrazem Ich miłości każdą pracę ludzką. Podniósł też ustanowione przez Boga małżeństwo do rangi „wielkiego sakramentu”. Życie rodzinne stało się drogą do świętości.
Święta Rodzina to Dar i Ratunek dla wszystkich rodzin. Ale nie tylko – to także Wzór dany przez Boga, Dar szczególny dla wszystkich ludzi, stanów i powołań „wpatrzonych w wolę Boga, aby w komunii osób dojść do odkrycia najgłębszego sensu życia i do świętości”. To wzór dla wszystkich, bo Jezus był w Rodzinie Świętej miłowany najpiękniej i nikt nie miłował Go bardziej niż Tych Dwoje: Maryja i Józef.Jako więc oddani Rodzinie Świętej chcemy żyć w codzienności w stałej obecności i w umiłowaniu Jezusa, szukając jedynie woli Ojca i całkowicie ją przyjmując, wreszcie żyć zwyczajnie, w prostocie i w braterstwie. Rodzina Święta niesie i przybliża światu Boga, dlatego przez nasze całkowite Jej oddanie chcemy, by uczyła nas Ona służby wobec rodzin. Przez pielęgnowanie duchowości rodzinnej chcemy włączyć się w działanie mające sprawić, by Kościół nabrał charakteru „bardziej domowego, tzn. bardziej rodzinnego, stając się w swoich odniesieniach bardziej ludzki i braterski”.Kiedyś Chrystus zwrócił się do św. Franciszka z Asyżu
z wezwaniem: „Odbuduj mój Kościół”.
Dziś zdaje się wołać do nas: „Odbuduj mój Kościół domowy”.
Tak właśnie odczytuje swoją misję Instytut Świętej Rodziny.

FORMACJA

Formacja w Instytucie Świętej Rodziny prowadzi do coraz pełniejszego życia duchowością Świętej Rodziny. Podstawę stanowi formacja ogólna , ludzka. Powołanie chrześcijańskie może bowiem wyrastać na gruncie prawdziwego człowieczeństwa. Przy czym, wobec współczesnego kryzysu rodziny młodzi ludzie często potrzebują pomocy właśnie w dziedzinie wychowania do pełnego człowieczeństwa.
Formacja ma rytm odpowiadający okresom życia i etapom powołania. Jest to więc proces, który się nie kończy lecz trwa przez całe życie. W instytutach świeckich zwraca się szczególną uwagę na osobistą odpowiedzialność w tej dziedzinie.
Osoby zgłaszające się do Instytutu, po okresie kandydatury, podejmują dwuletni okres próby wstępnej, umożliwiający upewnienie się w odczytaniu swojego powołania, zapoznanie się z duchowością i sposobem życia w Instytucie oraz przygotowanie się do podjęcia życia według rad ewangelicznych. Okres próby wstępnej prowadzi do złożenia ślubów czasowych, ponawianych co roku prze pięć lat. Po upływie tego okresu członek Instytutu spełniający wymagania Konstytucji dopuszczony zostaje do włączenia wieczystego.
Członkowie Instytutu codziennie uczestniczą we Mszy Świętej i Adoracji Najświętszego sakramentu, troszcząc się o wierność osobistej modlitwie i o regularne przystępowanie do Sakramentu Pokuty i Pojednania; korzystają z pomocy kierownictwa duchowego i odbywają indywidualne dni skupienia, obok wspólnych comiesięcznych dni skupienia i dorocznych rekolekcji. Osobiste studium służy zarówno duchowemu rozwojowi, jak i przygotowaniu do apostolstwa wobec rodzin. Podstawową rolę w tym apostolstwie zajmuje duch ofiarnej służby, wierność modlitwie i wytrwałe pełnienie woli Bożej.

Apostolstwo Instytutu Świętej Rodziny

Instytut Świętej Rodziny jako Instytut świecki życia konsekrowanego stanowi ze swej istoty Wspólnotę apostolską i ewangelizacyjną. Podstawową zasadę działań apostolskich Wspólnoty stanowi stale pogłębiane zjednoczenie z Jezusem. Ponieważ „duszą wszelkiego apostolstwa jest życie wewnętrzne” (Dom Chauchard). Apostolstwo to wymaga również właściwego przygotowania, zarówno duchowego, jak i intelektualnego: poznania Bożego zamysłu o małżeństwie i rodzinie, a także współczesnych zagrożeń rodziny. To powszechne dla człowieka powołanie, a równocześnie naturalne środowisko dla wzrastania do pełni człowieczeństwa, przeżywa dramatyczne wstrząsy, inspirowane z zewnątrz, a wspierane słabością człowieka. Małżeństwo i rodzina wołają dziś o ratunek.
Wołają, by je umocnić w tym, czym rzeczywiście są, by ukazać małżeństwu nadaną mu przez Boga własną tożsamość, po to, by miało moc stania się rodziną. Małżonkowie nie są bezbronni wobec ataków na ich godność małżeńską. Szczególnie obdarowane jest małżeństwo chrześcijańskie, gdyż jest z nimi Jezus Chrystus, który jest Mocą małżonków w utrwalaniu wspólnoty małżeńskiej, rozwijającej się we wspólnotę rodzinną.
Założyciel Instytutu woła pełnym głosem, że przywracać rodzinie nadzieję, to nieść jej Dobrą Nowinę, to mówić do niej: „Rodzino, „nie lękaj się!” (Łk 12, 32). To Pan ci mówi: „Nie lękaj się!” Nie lękaj się złowrogich mocy i własnej niemocy. Nie lękaj się niepewnej przyszłości. „Nie lękaj się!” Rodzino! – Nie jesteś pomysłem człowieka, który chce cię zniszczyć. Jesteś pomysłem Boga: On ocala. Same nawet zagrożenia mówią o twojej wielkości. Mówią bowiem o tym, jak ściągasz na siebie, jakby jakiś piorunochron świata, wszystko to, co chciałoby pozrywać prawa miłości i życia. (…) Rodzino, Bóg ma w tobie upodobanie. Nie znalazł dla swojego Syna Jedynego godniejszego miejsca niż Rodzina – Nazaretańska Rodzina. I tę Rodzinę daje ci Bóg. Jest twoja: „Ikona i wzór każdej ludzkiej rodziny”” (abp K. Majdański).
Apostolstwo Instytutu wśród rodzin pomaga im coraz lepiej poznawać własną tożsamość i przyjąć Boży plan wobec nich. Apostolstwo to konkretyzuje się w comiesięcznych dniach skupienia dla rodzin, w rekolekcjach wakacyjnych, w stałym kierownictwie duchowym. Ukazanie Świętej Rodziny i poznawanie Jej jako Wzoru prowadzi do oddania się Jej, by żyć duchowością Świętej Rodziny w codziennym rodzinnym życiu.